De eerste opname die ik met mijn memorecorder maakte, was in de Stadsschouwburg. Ik weet nog precies waar ik zat. De loge, dat stukje dat net wat hoger ligt. Aan het einde van de grote zaal, onder het eerste balkon. Stoel 23, schuin achter een witte pilaar, soms kon ik het podium niet helemaal zien. Het was vlak voor mijn veertiende verjaardag. Naast me zat mijn moeder.
Er zaten minicasettes in de memorecorder. Ik nam er gesprekken mee op of zette het ding gewoon aan tijdens de vakantie, om later naar terug te luisteren. Dat had wel wat, zonder beeld en zonder dat iemand doorhad dat het gebeurde. Dan moest ik wel het kleine rode lampje verborgen houden, door de recorder ergens achter te verstoppen. Maar dan dempte ook de microfoon. In de schouwburg waagde ik het erop. De lichte spanning van het rode lampje achterin de donkere zaal, de geluiden, zo anders en voller dan thuis uit mijn cd-speler van m’n Sony-stereo, die eigenlijk te groot was voor naast mijn kussen op m’n hoogslaper.
Tik, deed de recorder, als het bandje vol was, na vijftien minuten al. Dan moest het stilletjes omgedraaid en als het weer tikte moest er heel langzaam een nieuwe bandje in. In een volle zaal had je hier stalen zenuwen voor nodig. Maar het lukte.
‘‘ Tik, deed de recorder, als het bandje vol was, na vijftien minuten al
Zo hoorde ik die theatervoorstelling in de maanden erna honderden keren, met het lichte gekraak van de bandjes in mijn koptelefoontje. ‘s Avonds viel ik ermee in slaap en leerde over Jim Morrison, leunde vanaf toen op de letters van Jack Kerouac, droeg rode All Stars, kocht een mondharmonica en ging op pianoles. Met mijn zus Tamar op gitaar zongen we na het eten al hun liedjes tot het donker werd.
Later wilde ik hun biografie schrijven. In mijn dromen deed ik dat in één boek, de ene helft van voor naar achter en de andere van achter naar voren. En dat het precies zou passen.
Nu ben ik even oud als zij toen. En ben ik hele andere dingen gaan doen. Of ook weer niet.
Ik schrijf een boek. Over mijn Molukse afkomst en dat ik altijd meeval door de manier waarop ik daarmee om ben gegaan. Lekker Hollands. Vroeger al, bijvoorbeeld door van Acda en de Munnik te houden.
En maak ik ‘Podkas van mijn Opa’. Ook met Tamar, die zangeres is geworden. Allebei grijpen we weer terug op wat voor ons een bakermat bleek voor het maken van mooie dingen. En grijp ik stiekem weer terug naar de minicasettes. Iemand nog een oude memorecorder over?